When it comes to your mom

Dah banyak hari tak memblogging. sangat sebok dgn hal duniawi. 

last week balik kampung dan berkampung di hospital. teman ummi yang dibedah. baru tahu macam mana perasaan duduk menunggu kt luar bilik bedah. 

*sangat-sangat berdebar*

selama ni tengok kat dalam tv rase mcm sronok aje. dramatik gitu. 

tapi bile sekali udah rase..huisshh..tak sanggup dah wei.

Saat ummi disorong ke dewan bedah..

rase sebak..terharu..nak tarik ummi dari katil sorong tu..nak tolak misi2 tu ke tepi

bercampur baur.

tengok pulak muke ummi yg tahap menagih simpati mcm dy nak ckp : angah, bwk ummi lari cepat.

lagi lah terharu.

last2 tayah ckp ape2. cium aje kat dahi. terus misi2 tu bwk ummi pergi.

(masuk dewan bedah. bkn pergi tmpt lain oke)

.

.

After few hours

.

.

Bila ummi ditolak keluar j dari bilik bedah tu..semua ahli kluarga bingkas bangun serentak. mcm ade renjatan elektrik kt bawah bontot. tu maksudnye penantian satu penyeksaan. ni betol-betol penyeksaan. macam-macam benda bermain kat dlm fikiran. sampai lupe nak makan (kecuali abah yg sggup mkn dpn dewan bedah), padahal perot berkeroncong mcm nak meletop.

Alhamdulillah, semuanya berjalan lancar.

dipermudahkan lagi dengan semangat ummi untuk cepat kluar hospital.

tak smpai sminggu pun duduk dlm wad.

so impressive!

dan sy boleh pulang ke kuantan dengan hati yang lapang :)

Angah HZ

maqmshz.blogspot.com